காமன்மேன்களின் கவனத்திற்கு...

அதுவொரு கொண்டாடப்பட வேண்டிய காதலர்தினம்தான்
பிப்ரவரி 14,1998.
நானும்கூட கல்லூரியின் இரண்டாமாண்டில்
கொண்டாடிக்கொண்டுதானிருந்தேன்.
அதேநாளில்தான்
அயோத்தியிலிருந்து கோவைக்கு
மரணத்தை அழைத்து வந்திருந்தார் அத்வானி.
மரண வெடிப்பில்
சதைத்துணுக்குகள் சிதறிக்கிடந்தன.
குண்டுவெடித்ததாய்க்
கைது செய்யப்பட்டோரில்
22 பேரின் ஆயுள்தண்டனையை
நேற்றுதான் ரத்து செய்துள்ளது உயர்நீதிமன்றம்.
இந்தியாவில் பொதுவாக ஆயுள்தண்டனை 14 ஆண்டுகள்.
22 பேர் சிறையில் இருந்ததோ 11 ஆண்டுகள்.
இழந்துபோன காலத்தை
தலைமுறைக்கு மாற்றப்பட்ட கொலைப்பழியை
இன்னமும் கண்களில் மிச்சமாய்
உறைந்திருக்கும் அவநம்பிக்கையை
யார் சரிப்படுத்தப்போவது
நீங்கள் அல்லது நான்?
உங்களது அல்லது எனது குழந்தை?
அத்வானி அல்லது பாரதமாதா?
மன்னிக்கவும் இது கவிதையாய் வரவில்லை.
நான் கவிதை எழுதவும் வரவில்லை.
அவர்களிடம் துப்பாக்கி இருக்கிறது.
அவர்களிடம் போலீஸ் இருக்கிறது.
அவர்களிடம் அரசு இருக்கிறது.
அவர்களிடம் செய்திகள் இருக்கின்றன.
மன்னிக்கவும் மீண்டும் மீண்டும்
ஒரே வார்த்தையை உளறிக்கொண்டிருக்கிறேன்.
அவர்களிடம் அதிகாரம் இருக்கிறது.
என்னிடம் என்ன இருக்கிறது?
வார்த்தை...
கவிதையாய்க் கூட மாறமுடியாத வார்த்தை.
நல்லது கனவான்களே.
அந்த 22 பேரையும் வேனில் ஏற்றி
பொட்டல்காட்டில் இறக்கிவிடுங்கள்.
இந்த கவிதை எழுதியதற்காய்
23வதாய் என்னையும்.
ஒருநிமிடம், இந்த கவிதையை
யாரேனும் ஆதரிக்கக்கூடும்.
24வது...
25வது...
................
............
கண்களைக் கட்டி சுடத்துவங்குங்கள்.
இப்போது உங்கள் கவுண்ட் டவுன் தொடங்கட்டும்.
10
9
7
8
6
.
.
.
.

கடவுளைக் குதப்புணர்ச்சி செய்துகொண்டிருந்தபோது அலைபேசிக்கு வந்த குறுஞ்செய்திகள்

எனக்கு கடவுள் கிடைப்பதற்குள்
சில நூற்றாண்டுகள் ஆகியிருந்தன.
ஏனெனில் கடவுளைப் புணர்வதற்காய்க்
காத்திருப்போர் பட்டியல் நீளமானது.
தெய்வீக லாவகத்தோடு
தன் புட்டங்களை உயர்த்திய கடவுள்
ஒட்டகத்தைப் போலிருந்தார்.
யுகங்களைத் துளைத்து
என் குறி கடவுளின் குதத்தைத் துளைத்தபோது
வலிதாங்காது கடவுளின் கன்னங்களில்
கண்ணீர் வழிந்துகொண்டிருந்தது.
கடவுளை அழவைக்கிறவனே பாக்கியவான்.
ஒரு சிறுகுழந்தையைப் போன்ற
அந்த மெல்லிய விசும்பல்
கடவுளை விட அழகானதும் உண்மையானதும்கூட.
முன்னும் பின்னுமாய் இயங்கி
கடவுள் மீதேறி
புணர்ச்சியின்வழியே நான்
திரேதாயுகத்தைக் கடந்துகொண்டிருந்தபோது
என் அலைபேசி அலறியது.
யூதக்குழந்தைகள், வியட்நாம் பெண்கள்,
ஈராக்யுவதிகள், ஈழத்துக்கொலைநிலம்,
ரத்தம், யோனி, மூர்க்கம், அத்துமீறல்,
நிர்வாணம், பீய்ச்சியடிக்கும் திரவங்கள் என
எம்.எம்.எஸ்கள்
என் புணர்ச்சியின் சமநிலையைக்
குலைத்துப்போட்டன.
கடவுள் பதற்றமடைந்தார்.
அனேகமாய் இரட்டைக்கோபுரம் தகர்க்கப்பட்ட
எம்.எம்.எஸ் வந்தபோதுதான்
பெருவிரலை உயர்த்தி
தன் புட்டத்தை வாகாக கடவுள்தூக்கிக்கொடுத்தார்
என்று நினைக்கிறேன்.
கச்சினப்பள்ளி துடிமூயேயின்
தளர்ந்த மார்பகங்களைப்
பச்சைவேட்டைக் கரங்கள் அரிவதான
எம்.எம்.எஸ் வந்தபோது
என் அலைபேசியை
சைலண்ட் மற்றும் வைப்ரேஷன் மோடிற்கு
மாற்றும் முடிவுக்கு வந்தேன்.
அதற்குள் கடவுளின் குதத்தில்
நூற்றாண்டு சிலந்தி படிந்திருந்தது.
இந்த இடைவெளியில்
ஒபாமாவின் நோபல் குறித்த
குறுந்தகவல்கள் வராது தவறியிருக்கலாம்.
கடவுளின் குதம்விரித்து
கலியுகத்திற்குள் நுழைவதற்குள்
மீண்டும் அலைபேசி
வைப்ரேஷன் மோடிலேயே ஓசை எழுப்பியது.
அந்த ஓசை
முதன்முதல் கேட்ட
கடவுளின் விசும்பலைப் போல இருந்தது.


பச்சைவேட்டை - மத்திய இந்தியாவில் ‘மாவோயிஸ்ட்களை வேட்டையாடுவது’ என்ற பெயரில் பழங்குடி மக்களின் எதிர்ப்புணர்வை ஒழிப்பதற்காக இந்திய அரசு மேற்கொண்டுள்ள நடவடிக்கை.

துடி மூயே (70) - சட்டீஸ்கரில் உள்ள கச்சான்பள்ளி என்னும் கிராமத்தில் இந்திய அரசு மேற்கொண்ட பச்சைவேட்டையின்போது துடிமேயே என்னும் 70 வயது பெண்ணைக் கொன்றது மட்டுமில்லாமல், அவர் பிணமான பிறகு அவரது மார்பகங்களை அறுத்து அகற்றியது பாதுகாப்புப்படை.

நீ உன் கொலைவாளை உருவுவதற்கு முன்பு சற்று நிதானித்திருக்கலாம்.

உனக்கும் எனக்கும்
மத்தியில் இருந்தது ஒரு சொல்.
ஒரே சொல்.
அந்த சொல் ஒரு கொலைவாளாய் மாறியபோது
திடுக்கிட்டுத்தான் போனேன்.
வாளின் முனையில்
வன்மத்தின் விஷம் வேறு தடவியிருந்தாய்.
என் கழுத்தின் மேல்
உன் கொலைவாள் உயர்ந்தபோது
நான் மெய்யாலுமே அழுதேன்.
எந்த நரம்பு அறுத்தால் உயிர் அறுபடும்
என்னும் கொலைச்சூத்திரம் தெரியாத
உன் பேதமை குறித்து.
உன்னிடம் இல்லாது
என்னிடம் இருப்பது ஒரு குழந்தை.
உன் சொல்லைப்போலவே
ஒரே குழந்தை.
அந்த குழந்தை உன் வாளின் கைப்பிடியைப்
பலூனாய் மாற்றிவிடும் சாத்தியம் கொண்டது.
இப்போது உன் வாளின் முனையில்
என் குழந்தையின்
கண்ணீரும் சிறுநீரும் வேறு கலந்திருக்கிறது.
நான் உன் வாளிடமிருந்து தப்பிப்பதற்காக இதைச் சொல்லவில்லை.
உண்மையாகவே விஷத்தை விட அடர்த்தியானது
ஒரு குழந்தையின் மூத்திரம்.
நாளை அது உன்னோடு சினேகித்து
மதுவருந்தும் சாத்தியம் உண்டுதானே

(நீண்ட நாட்களுக்குப் பிறகு எழுதிய இந்த கவிதையைப் போதையில் போனில் சொன்னபோது பொறுமையாய்க் கேட்டவர்களுக்கும் என் மகன் கத்தார்நவீன்சித்தார்த்துக்கும்)

இந்த நூற்றாண்டின் முதல் கவிதை

காலமற்ற காலத்தின்
அகால மார்பில்
வடுக்கள் மறையவில்லை.
வற்றித்தான் போய்விட்டது
உள்ளங்கை பிசுபிசுப்பில்
ஊறிய நதி.
ஊனமுற்ற தேவதைகளே
சினேகிக்க கிடைக்கிறார்கள்.
மதியவெறுமை அடிக்கிறது தினசரி.
சாரமற்றுக் கிடக்கிறது வாழ்க்கை.
சம்பிரதாயமாய் வரவேற்றுவைப்போம்.
இந்த நூற்றாண்டு
எதை விழுங்கி வயிறுபுடைக்குமோ?
எப்படியாயினும் என் இனிய சோதரி,
உன்னைப் பழகியும் இழந்தும் போன
போன ஆயிரமாம் ஆண்டு
இன்னமும் இருக்கத்தான் செய்கிறது
உன் முழங்கைத்தழும்புகளை நினைவூட்டி.

                    (01.01.2000)

யோனிவாசல்

எனக்கு மட்டுமல்ல
வீடு அல்லது வீடுகளற்ற
எவருக்குமே இருக்கத்தான் செய்கிறது
வாசல்களைத் தரிசிக்கும் தாகம்.

மறைத்துக்கட்டப்பட்ட
மதில்சுவர்களே
நம் யூகங்களை எழுப்பிப் பார்க்கின்றன.
எட்டிப்பார்க்க இயலாதவர்களில் சிலர்
மதில் தாண்டிக் குதித்துவிடலாம்.

நினைவுகளெங்கும் நெளிந்துகொண்டிருக்கின்றன
வாசல்கள்.

வாசல்கள் பற்றி
எனக்கேதும் தெரியாது.
ஆனாலும் ஒன்றை
ஒத்துக்கொள்ளத்தான் வேண்டியிருக்கிறது.
நான் வாசல்வழியாகவே
வந்திருக்கிறேன்.

                (2000)